Rik Pinxten schrijft veel boeken.  Een rode draad doorheen zijn werk is de relativering van misplaatste culturele superioriteit van het Westen, maar ook de visionaire blik op de toekomst.

De boodschap die Pinxten in “Kleine revoluties” brengt, is optimistisch en tegelijk empathisch.  De kunst om beide te combineren is niet evident, maar Pinxten slaagt erin en maakt er een erezaak van om tussen de mensen én aan de kant van de mensen te staan.  De filosoof toont dus begrip voor het feit dat veel burgers de niet aflatende stroom aan veranderingen in een globaliserende wereld moeilijk kunnen verwerken.  Maar tegelijk geeft hij een boodschap van hoop: “onderaan is er nog heel veel plaats”.  Daarmee bedoelt hij dat mensen wel degelijk grip kunnen krijgen op hun leven, als ze zich niet laten verlammen door bovenlokale processen die moeilijker controleerbaar zijn en als ze zich focussen op de processen aan de basis, op lokaal niveau, die ze wel de baas kunnen.  “Think global, act local”, zo luidt het devies van Pinxten.

De filosoof toont aan dat we niet machteloos zijn.  Dat bewijzen de talloze praktische alternatieven die door samenwerkingsverbanden tussen mensen ontstaan: van patiëntenverenigingen tot coöperatieven.  Pinxten doet ook zelf praktische voorstellen, zoals het kweken van groenten in oude fabriekspanden in de steden.  Een voorstel dat concurrentie kan ondervinden van de toenemende trend naar stedelijke wooninbreidingsprojecten, maar zeker het proberen waard.  Of het voorstel om de competitie tussen leerlingen te verminderen ten voordele van individuele ‘gamification’: steeds streven naar een verbetering van je persoonlijke resultaat, waarbij de ontwikkeling van individuele vaardigheden wel gekoppeld wordt aan samenwerking en groepsdenken.
Wat het culturele betreft, is Pinxten voorstander om cultuur opnieuw wat meer actief te gaan beleven in plaats van passief te consumeren. H et is de uitdaging die Al Gore in ‘The assault on reason’ voorbehield voor onze omgang met televisie.
Eveneens interessant is het inzicht van Pinxten dat we in de godsdienstige culturen van de voorbije eeuwen – de boekgodsdiensten (jodendom, christendom en islam) – verleerd hebben om met verschil om te gaan en om oog te krijgen voor de ander.  De orthodoxie verlangt uiteraard uniformiteit in het denken, en Pinxten suggereert dat deze meme (“een zichzelf vermeerderende eenheid”, nvdr) zich genesteld heeft in ons sociaal-cultureel zijn en denken.  Een stelling die zeker verder wetenschappelijk onderzoek verdient.

inschrijven via CC De Schakel noodzakelijk. Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. - inkom 5 euro/avond.

of 12 euro voor de volledige cyclus.

12 februari: Wouter Kusters - filosofie van de waanzin

2 april: Els Janssens - levensbeschouwelijke diversiteit